|
page
2
Zo zijn de
zestigjarigen
Als een roos in de
laatheid van zijn bloei
diepdonkerrood op weg naar
zwart
de randen zwemend naar het bruin van
overgave
Als een vaas met oude
wijn
op de top van zijn adel eigenlijk er
overheen
de informatie van zijn noblesse al
verwaterend
Zo zijn de
zestigjarigen
(2001)
|
Such
are the sexagenarians
Like a rose
in the lateness of its bloom
deepdark red on its way to
black
the edges inclining to the brown of surrender
Like a vase of old wine
on the height of its delicacy
rather past it
diluting already the information of its
noblesse
Such are the sexagenarians
|
|
twee liefdesgedichten
Besta je echt?
Ongerust spoor ik je sporen
op:
de stof die je vingers dwongen tot jas,
de
krullen die je pende tot letters,
scherven chemisch papier
die eens je beeld hebben ontvangen.
Wankele
bewijzen tot nader order.
Gesteld dat je bestaat,
Dan weegt nu je
zwaarte op Afrikaanse grond.
Miljoenen leven tussen ons in.
Onze onvertelde gebeurtenissen hopen zich op,
verdringen zich voor een plek
in de beraamde bloemlezing.
Zal je hier ooit nog neerstrijken
om mijn
ongeloof aan de kaak te stellen?
--------------------
Ik mis je
maar je afwezigheid is een
belofte.
Je laat een leegte maar ik ben toch vol.
De holte van je oksel,
de boog van je
rug,
de lenigheid van je lijn,
de sprank van je
ogen
hebben mij getekend.
De vogel in je keel,
het plezier in je
stem,
de puzzel in je voorhoofd,
je fluister
van pijn
hebben mij verhaald.
Je telt mijn dagen.
May 1981
|
two love poems
Do you really exist?
Anxiously I detect
your traces:
the fabric forced by your fingers unto a
coat,
the twirls you penned unto characters,
pieces of chemical paper
that once recieved your image.
Unstable proofs until further notice.
Suppose you exist,
then your weight weighs
now on African ground.
Millions are living between us.
Our untold adventures are accumulating,
contesting for
a place
in our devised anthology.
Will you ever alight
in order to expose my
unbelief?
------------------
I miss you
but your
absence is a promise.
You leave a void but yet I am
full.
The cavity of your armpit,
the curve of
your back,
the lithe lines of your limbs,
the
sparkle of your eyes
have designed me.
The bird in your throat,
the fun in your
voice,
the puzzle on your front,
the whisper of
your pain
have recounted me.
You count my
days
|
|
het geerfde zand
lopend in de
zandloper
op mijn beroerde schoot
de prehistorisch ingekerfde
graffitti op
mijn oude
berlijnse klaagmuur
de flarden kinderkamerbehang
die waaien
in de herfst
van mijn geschiedenis:
het driftzaad, het lotzaad, het beeldzaad,
het taalzaad
geschonken aan de akker van mijn lichaam
dat het borg en verzorgde
tot bloemen van bitter besef
en dan dat het bloeien groter wordt dan de bloemen
zoals het besef groter dan zijn bitterheid
en
uitzilvert naar een zelf
dat sprakeloos en zonder strijd
omvat wat het wist en het omvatte dan wist.
1996
|
the inherited sand
going in the
hourglass
on my troubled lap
the prehistorically carved
graffitti on my
ancient
Berlin wailing wall
the shreds of nursery wall paper
blowing
in the fall
of my history:
the seed of
desire, the seed of fate,
the seed of imagery, the seed of
language
bestowed upon the acre of my body
that
hid it and nursed it
unto flowers of bitter knowing
then the blooming starts exceeding the flowers
just as the knowing exceeds its bitterness
and silvers to
a self
that speechless and without struggle
embraces the known and erases what it embraced.
|
